Keskin Bıçak

Çocuk, çevrenin eseridir. Bu çevre; başta anne-baba olmak üzere aile, akraba, arkadaş, komşu, sokak, mahalle, okul, çarşı-pazar, iş, yazılı, sözlü ve görüntülü yayın organlarına kadar genişletilebilir.

Çünkü insanoğlu, hele de çocuklar çevrelerinde olup bitenlerden mutlaka tesir alırlar. Sayılamayacak kadar çok olan bu faktörlerin etkisi ile çocukta bir şahsiyet oluşur.

Bu sebeple çocuğun iyi yetişmesi için yakın ve uzak çevrenin elden geldiği kadar iyi düzenlenmesi gerekir. Burada en büyük görev anne-babaya düşmektedir.

Çocuk, aldığı tesirleri taklitle işe başlar. Gördüklerini, duyduklarını, iyi-kötü ayırma yapmadan, süzgeçten geçirmeden taklit eder. Taklit ettiği ilk insanlar da anne-baba ve evdeki diğer yakınlardır. Bu sebeple bu devrede çocuğa bir şeyler anlatmaktan ziyade güzel örnek olmak, iyi davranışlar göstermek gerekir.

Çocuğuna zaman ayırmayan, kendisi süslenip donanırken, komşularıyla, arkadaşlarıyla çay partilerine takılırken, dedi-kodu ve boş şeylerle vakit öldürürken, yavrusunu ihmal eden bir annenin "iyi bir anne" olduğu düşünülemez. Kısa yoldan köşe dönmeyi düşünen, işten, eğlenceden, geziptozmadan evine, çoluk-çocuğuna vakit ayırmayan bir babanın da "iyi bir baba" olduğu söylenemez.

Çocuğun kendisi bilmesi, şahsiyet kazanması için "çocukluk çağı"nı anne ve babanın yakın ve sıcak ilgisiyle geçirmesi gerekmektedir.

Her anne-babanın gönlünde hayırlı evlatlar yetiştirmek vardır. Aslında çocuklar anne ve babasına nankörlük ve ihanette bulunmazlar. Anneler ve babalar çocuklarına
ne vermişlerse onu alırlar. Yani "ne ektilerse onu biçmek" durumundadırlar.

Bağrı yanık, gönlü açık anne ve babalar çocuklarından ayrı bir zaman dilimini geçirmeyi düşünemezler. Onların cıvıltıları, onların ses ve nağmeleri, seda ve nidaları, heyecan ve oyunları, hal, hareket ve tav?rları sanki birer musıki yansımaları gibidir. Aksine büyük bir zevk ve heyecan, büyük bir neşe ve haz duyulmalıdır.

Çocukların ruhsal gelişmelerini, anne şevkatiyle, baba himayesi ile, aile muhabbetiyle, okul neşesiyle sağlamak mümkündür.

Dengesi bozuk, ruhi bunalımlara sürüklenmiş çocuklar genellikle, cani anlayışlı, vahşi yapılı, manevi çöküntüye uğramış aile ortamlarında yetişmiıtir.

Gayemiz insanlara faydalı olmak. Hedefimiz mutlu aileler kurmak ve o yuvalardan geleceğin aydınlık mimarları olacak çocukların yetişmesidir.

Öyleyse;
Haydin devletçe ve milletçe, her fert, her anne, her baba, ve her "mes'ul insan" kolları ve paçaları sıvayarak böylesine kudsi bir işe başlayalım.

Bu duygu ve düşünce ufku etrafında kendi "küçük dünyaları"nda, yarının "büyük dünyaları"nı kurabilenlere ve yine yarının "büyük dünyaları"nı kurabilenlere ve yine yarının "büyük kafaları"nı yetiştirebilenlere ne mutlu... Dünü anlayıp, bugünü idrak edip, yarından ümitlenip "dirilişin gerçek muştuları'nı soluklayabilenlere ne mutlu... "yarınlar bizimdir" diyebilenlere...